4. Psycho Ι

Το γυρίσαμε στα κλασσικά λοιπόν. Τελειώνουν οι Πανελλήνιες και γυρνάμε στις καλές παλιές συνήθειες: διάβασμα βιβλίων, παρακολούθηση ταινιών, συναυλίες - μουσική - νέα ακούσματα, θάλασσα, εκδρομές, βόλτες, ΥΠΝΟΣ.

Αλλά εδώ ας επικεντρωθούμε στα τρία πρώτα κατά κύριο λόγο. Λοιπόν είδα προχτές το Psycho II και με αφορμή αυτό αποφάσισα να γράψω για το I κυρίως, μιας και αυτό μου άρεσε περισσότερο. Επίσης ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο της Meg Rosoff το  Just in Case, του οποίου ο τίτλος είναι λογοπαίγνιο του ονομάτος του πρωταγωνιστή τον οποίο και, όπως φαντάζομαι μαντέψατε, λένε Justin Case. Επίσης έτυχε χτες να ανακαλύψω ένα νέο συγκρότημα, όχι τυχαία και από μόνη μου βέβαια, το ακούγαμε στο σπίτι ενός φίλου, τους The Kills. Πολύ ωραίοι και ετοιμάζομαι να παραγγείλω το cd και να συνεχίσω τη συλλογή μου που είχε μείνει στάσιμη για λίγο καιρό. Το βιβλίο και το cd λοιπόν θα αναλυθούν σε επερχόμενο post καθώς πρέπει πρώτα να διαβάσω το βιβλίο και να ακούσω το cd αντιστοίχως.

Μετά από αυτόν τον μικρούλικο πρόλογο θα έλεγε κανείς, νομίζω ήρθε η ώρα να μπούμε στο ζουμί του post.

4. Psycho I

Σενάριο Joseph Stefano βασισμένο σε νουβέλα (1959) του Robert Bloch και σκηνοθεσία απ' τον ένα και μοναδικό: Alfred Hitchcock. Γυρισμένη το 1960, η αυθεντική, και ψηφισμένη το 2006 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγο ως η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών.

 

Βρισκόμαστε λοιπόν στο Φοινιξ της Αριζόνα και βλέπουμε την απεγνωσμένη Μarion Crane (Janet Leigh) η οποία δεν έχει λέφτα για να παντρευτεί με τον αγαπημένο της Sam Loomis (John Gavin) και κλέβει 40.000 δολάρια από το αφεντικό της, μαζεύει τα πράγματά της και φέυγει από την πόλη. Αρχικά λοιπόν μου δημιουργήθηκε η εντύπωση, μιας και δεν είχα ενημερωθεί για το story της ταινίας, πως η psycho θα ήταν η Marion η οποία θα είχε παντού την εντύπωση πως την κυνηγάνε και δε θα ηρεμούσε ποτέ. Και εκεί λοιπόν γίνεται η ανατροπή. Έχει πιάσει καταρρακτώσης βροχή και η Marion σταματάει σε ένα μοτέλ πάνω στην παλιά εθνική οδό, ξεχασμένο απ'το Θεό και σχεδόν εγκαταλειμμένο. Εκεί γνωρίζει τον Norman Bates (Antony Perkins) στον οποίο ανήκει το μοτέλ και ζει στο σπίτι δίπλα στο μοτέλ με την άρρωστη μητέρα του. Ο Norman της προσφέρει φαγητό, της προτείνει να δειπνήσει μαζί του, και εκείνη δέχεται παρότι τον ακούει να τσακώνεται με τη μητέρα του για την παρουσία της. Βρίσκονται στο δωματιάκι της υπηρεσίας λοιπόν που βρίσκεται πίσω από τη ρεσεψιόν του μοτέλ και συζητούν και εκεί ο Norman λέει το εξής τρομερό το οποίο μου έμεινε πάρα πολύ από όλη την ταινία:

 Norman Bates: We're all in our private traps, clamped in them, and none of us can ever get out. We scratch and we claw, but only at the air, only at each other, and for all of it, we never budge an inch. Well, I was born into mine but I don't mind it anymore. Or I do and I just say I don't.

 

Έπειτα η Marion πηγαίνει στο δωμάτιό της και αποφασίζει να κάνει ένα ντουζ. Και κάπως έτσι ξεκινά η όλη παράνοια, αφού η Marion δολοφονείται από μία γυναικεία φιγούρα που υποθέτουμε ότι είναι η άρρωστη μητέρα του Norman, η οποία εξαρχής δεν ενέκρινε την παρουσία της.

Παράλληλα έχει ξεκίνησει έρευνα από τον ντεντέκτιβ Milton Arbogast (Martin Balsam) για την εξαφάνιση της Marion μαζί με τα λεφτά (ωστόσο μετά που είδα την ταινία έλεγα όλη μέρα στο μυαλό μου: Arbogast, Arbogast, Arbogast. Πόρρωση να προφέρεις αυτό το όνομα). Ο Arbogast ερευνά λοιπόν την υπόθεση και κάποια στιγμή καταλήγει στο μοτέλ όπου ο Νorman, προσπαθώντας να προστατέψει τη μητέρα του, ισχυρίζεται πως η Marion έμεινε μια νύχτα στο μοτέλ και μετά έφυγε...

Εμβόλιμα λοιπόν είπα τι μου έμεινε από όλη την ταινία, η φράση εκείνη του Norman, κι έρχομαι εδώ να προσθέσω και το δολοφονικό του βλέμμα στο τέλος της ταινίας το οποίο χαρακτηρίζεται ένα από τα πιο δολοφονικά.

Επίσης η σκηνοθεσία του Hitchcock, τι να πω, πραγματικά δεν έχω λόγια, εκπληκτική. Εκείνη την εποχή η ταινία αυτή πρέπει να ήταν πραγματικά ταινία τρόμου. Επίσης είναι τόσo περίτεχνα γυρισμένη, που δεν παρουσιάζει στο θεατή σκηνές βίας παρά τα στηγερά εγκλήματα που διαπράττωνται, μόνο απλό και καθαρό τρόμο. Κι αυτό νομίζω είναι το φοβερό. Σκέφτομαι ακόμα πως η ταινία αυτή εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν καινοτομία, γιατί δείχνει τον τρόπο σκέψης ενός ψυχικά διαταραγμένου ατόμου, τις αντιδράσεις του και το πόσο περίεργα παιχνίδια μας παίζει το μυαλό μας. Όπως είπε και ο Norman: We're all in our private traps, clamped in them and none of us can ever out. Άλλωστε είναι αλήθεια πως συχνά χτίζουμε φυλακές και τείχη από μόνοι μας στον ίδιο τον εαυτό μας. Τουλάχιστον ας ελπίσουμε πως δε θα καταλήξουμε όλοι σαν τον Norman (αυτό ήταν χιούμορ και καλά. :P ).

Κάπου εδώ τελειώνει τούτο το μικρό άρθρο. Και θα επιστρέψω με ένα μικρότερο από Τρίτη και μετά, που τελειώνουν οι Πανελλήνιες. Χημεία τελευταίο μάθημα, θέλω 20, ελπίζω να γράψω ένα 19. Πρέπει! Γι' αυτό διάβασμα και επανέρχομαι δριμύτερη!

Adios amigos!

(πάρ'τε και το trailer της ταινίας)

PSYCHO I TRAILER