Όταν ήμουν έργο τέχνης

Καθώς με συνέτριβε, με διέτρεχε ένα θερμό κύμα. Αισθανόμουν πως με καταλάβαιναν για πρώτη φορά. Ευχόμουν να συνέχιζε.
"Έχετε δίκιο. Το μόνο που ξέρω να κάνω, είναι να υποφέρω. Θα μπορούσα να είμαι ωραίος και να υποφέρω, δε μπορώ όμως να αντέξω να είμαι άχαρος."
"Στην πραγματικότητα, νεαρέ μου φίλε - πείτε μου αν πέφτω έξω-, όχι μόνο δεν παρουσιάζετε κανένα σωματικό ενδιαφέρον, αλλά δεν έχετε και σχεδόν τίποτα μέσα στο μυαλουδάκι σας."
"Ακριβώς!"
Η καρδια μου ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη. Τα μάγουλά μου έκαιγαν. Ποτέ δεν είχα νιώσει τόση συμπάθεια εκ μέρους κάποιου συνομιλητή.
"Συνοψίζω λοιπόν: είστε επίπεδος, άμορφος, κενός κι αποκαρδιωμένος."
"Αυτό είναι!"
"Δεν ενδιαφέρετε κανέναν και δεν σας ενδιαφέρει κανένας!"
"Ακριβώς."
"Αντικαταστάσιμος;"
"Απ' όποιον να 'ναι."
"Το εντελώς αντίθετο από μένα."
"Ακριβώς κύριε."
"Το απόλυτο μηδέν, κατά κάποιον τρόπο."
"Ναι" αναφώνησα ενθουσιασμένος. "Είμαι ένα μηδενικό."
Χαμογέλασε. Με χτύπησε ευγενικά στον ώμο και συμπέρανε:
"Είστε ο άνθρωπός μου."
Πρώτη φορά στη ζωή μου κάποιος με προίκιζε με ένα πολυτιμο χάρισμα. Παραμένοντας, όμως, συνεπής με τη μηδαμινότητά μου, δεν γνώριζα ποιο ήταν αυτό.
Ακολουθούσα τον εαυτό μου στους καθρέφτες. Τι έβλεπε εκείνος που δεν έβλεπα; Ξεψάχνιζα τα χαρακτηριστικά μου, έσκυβα προς το είδωλό μου, προσπαθούσα να ξαφνιαστώ, να μαγευτώ. Τζίφος. Κατέληγα πάντα να κοιτάζω στον καθρεφτη τα έπιπλα ή τους πίνακες που με περιτριγύριζαν και που η παρουσία τους με φαινόταν πιο έντονη από την δική μου...