time for movie!

Καιρό τώρα θέλω να γράψω ένα άρθρο τέτοιου στιλ, αλλά όλο κάτι γίνεται και δεεεν! (κυρίως για να μη νομίζεις πως ΣΕ αντιγράφω. χμ. ) Πάντως ήρθε ο καιρός. Και μιας και το μυαλό μου τα έχει λίγο παίξει με τόσο διάβασμα, βλέπω που και που καμιά ταινία να ξεχνιέμαι. Λοιπόοοον, σκεφτόμουν αν πρέπει να ξεκινήσω με την αγαπημένη μου ή απλά με αυτή που βλέπω κάθε φορά. Μάλλον αποφάσισα το τελευταίο. Και θα τις αριθμώ και θα μετράω πόσες έχω δει, ναι. (τέρμα αντιγραφή; θα ΣΕ κερδίσω όμως στο τέλος φίλτατε. Χαχ.)
Και ταραταταααα here comes Numer Eins! (είμαι και πολύγλωσση)

1. 127 Hours
Αυτή είναι λοιπόν η πιο πρόσφατη που έχω δει. Ήθελα βασικά να τη δω από τις 03/02/11 που ήταν η επίσημη πρεμιέρα της στην Ελλάδα, αλλά μόλις προχτές κατάφερα να την κατεβάσω και να τη δω. Έχω να πω λοιπόν πως η ταινία είναι εκπληκτική. Κυρίως μου άρεσε η σκηνοθεσία που είναι του Danny Boyle. Πλάνα και τοπία τέλεια μιλάμε, κι ο James Franco φοβερός. Είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας (Άαρον Ράλστον) και είναι ο ίδιος που έπαιζε στο Spiderman 2.

Oμολογώ εκεί ήταν λίγο ξενέρωτος, σνομπ και μη-μου-άπτου φάση, αλλά σε αυτήν την ταινία πραγματικά τον λάτρεψα. Πρώτα απ' όλα τελείως αλλαγμένος εξωτερικά, μουσάκι, μακρύ μαλλί, πολύ πιο ωραίος από τον Harry που παρίστανε στο Spiderman. Όσον αφορά στη μεταλλαγή του στο ρόλο, φαντάζομαι αυτό δείχνει πόσο καλός ηθοποιός είναι κάποιος. Και χαίρομαι που δεν είχα καταλάβει από την αρχή ποιος ήταν γιατί τον είχα ταυτίσει λίγο με το ρόλο του στο Spiderman και ίσως και να μην έβλεπα την ταινία γι' αυτό και μόνο το λόγο, πράγμα κακό βέβαια, αλλά τι να κάνουμε.

Η ταινία λοιπόν δεν έχει ιδιαίτερο σενάριο, το οποίο έχουν γράψει οι Danny Boyle και Simon Beaufoy, καθώς πρόκειται για έναν ορειβάτη, τον Άαρον Ράλστον όπως ανέφερα και προηγουμένως, ο οποίος σε κάποια από τις εξορμήσεις του παγιδεύεται σ' ένα απομονωμένο φαράγγι στη Γιούτα, όταν μια πέτρα πέφτει πάνω του και παγιδεύει το χέρι του. Όλη η ταινία δείχνει αυτόν, παγιδευμένο στο φαράγγι, να προσπαθεί να σηκώσει το βράχο για να ελευθερώσει το χέρι του, τον αντίχειρά του συγκεκριμένα, και να σωθεί.

Νερό έχει ελάχιστο και φαγητό σχεδόν καθόλου. Το κακό είναι πως δεν έχει πει σε κανέναν που θα πήγαινε κι έτσι κανείς δεν ξέρει που να τον ψάξει. Έχει μαζί του μία κάμερα και μια φωτογραφική μηχανή με τις οποίες βιντεοσκοπεί και φωτογραφίζει το φαράγγι στο οποίο παγιδέυτηκε. Μάλιστα στην κάμερα μιλάει κιόλας καθώς είναι πεπεισμένος πως θα πεθάνει εκεί, θέλοντας να αφήσει κάτι πίσω, ελπίζοντας πως κάποιος, κάποια μέρα θα το δει. Ανακαλύπτει πως υπάρχουν πράγματα που θέλει να πει σε κάποιους ανθρώπους που δεν τους τα είπε ποτέ και προσπαθεί μέσω της κάμερας να εκφραστεί. Εμένα με έβαλε σε σκέψεις καθώς σκεφτόμουν τι θα έλεγα εγώ σε τέτοια περίπτωση και σε ποιους θα ήθελα ίσως να πω ένα τελευταίο αντίο. Ελπίζω να προβληματίσει κι εσάς, αν αποφασίσετε να τη δείτε, πράγμα που συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αυτά λοιπόν προς το παρόν.
See ya around!