..there are times, when all the world's asleep, the questions run so deep for such a simple man..

30.7.11

6. Funny Games

Εντάξει. Έλειψα πολύ καιρό. Είμαι απαράδεκτη. Όμως υπόσχομαι δυναμική επιστροφή.
Κι έτσι δυναμικά λοιπόν, επιστρέφω με το Funny Games.


Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ του 1997, αυστριακής παραγωγής, το σενάριο κι η σκηνοθεσία του οποίου ανήκουν στον Michael Haneke. Το 2007 έγινε και το remake της ταινίας.

Πλοκή: Η ταινία διαδραματίζεται στο εξοχικό μιας πλούσιας γερμανικής οικογένειας, η οποία αποτελείται από τον Georg (Ulrich Mühe), την σύζηγό του Anna (Susanne Lothar), τον γιο τους Georgie (Stefan Clapczynski) και το σκύλο τους Rolfi. Το πρωί που καταφθάνουν στο εξοχικό ένας νεαρός, ο Peter (Frank Giering), μπαίνει στην κουζίνα και λέγοντας πως μένει δίπλα στους γείτονές τους, ζητάει μερικά αυγά από την Anna. Κι έτσι απλά και χωρίς κανείς να το καταλάβει, ο νεαρός έχει εισβάλει στο σπίτι. Όσο η ταινία εξελίσσεται αντιλαμβανόμαστε πως τα αυγά ήταν απλά μια πρόφαση, αφού στη συνέχεια εμφανίζεται και ο συνεργός του Peter, ο Paul (Arno Frisch) και η παραμονή τους λαμβάνει παράταση επ' αόριστον. Οι δύο νεαροί, αποτελούν μια μικρή συμμορία και μπαίνουν σε σπίτια πλουσίων και τους ζητούν να βάλουν το εξής στοίχημα: θα είναι ζωντανοί ως το πρωί;
Όλη η ταινία λαμβάνει χώρα στο εξοχικό της οικογένειας, όπου οι δύο νεαροί βασανίζουν, περισσότερο ψυχολογικά, την οικογένεια. Ο πρώτος θάνατος είναι αυτός του σκύλου τους κι η αντίστροφη μέτρηση για την οικογένεια ξεκινά.


Ωραία. Εμένα δε μ' άρεσε. Δε μου έχει σπάσει ταινία πιο πολύ τα νεύρα. Πραγματικά δηλαδή. Παρόλα αυτά δε μπορώ να αρνηθώ ότι το σενάριο ήταν πρωτότυπο, ή ότι με σόκαρε η ευκολία με την οποία οι δυο δολοφόνοι εισέβαλαν στο σπίτι. Επίσης οι ηθοποιοί έπαιζαν πολύ καλά και προσωπικά ξεχώρισα την ερμηνεία της Susanne Lothar στο ρόλο της Anna. Ναι εντάξει, ήταν καλή ταινία, απλά εμένα δε μου άρεσε. Ίσως έφταιγαν οι τελευταίες σκηνές της που με κούρασαν ολίγον τι. Αλλά δε μπορώ να πω ότι δεν άξιζε. Ναι. Να τη δείτε λοιπόν πιστεύω.

26.5.11

5. Τhe Boy in the Striped Pajamas (Το Αγόρι Πίσω απ'το Συρματόπλεγμα)


Παίζουν:                                                   Σκηνοθεσία:
Asa Butterfield (Bruno)                                Mark Herman
Jack Scanlon (Shmuel)                                         Σενάριο:
Vera Farmiga (Elsa)                                         Mark Herman
David Thewlis (Ralf)                                       Βασισμένη σε: 
David Hayman (Pavel)                                Ομώνυμη νουβέλα
Rubert Friend (Kotler                          του ιρλανδού: John Boyne
Amber Beattie (Gretel)                                  Κυκλοφορία: 2008


Βρισκόμαστε στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συγκεκριμένα στη ναζιστική Γερμανία και παρακολουθούμε τη ζωή ενός οκτάχρονου αγοριού, του Bruno και της οικογένειάς του η οποία ζει στο Βερολίνο. Ο πατέρας του Bruno ο Ralf, που είναι στρατιωτικός,  συντομα προάγεται και η οικογένεια ετοιμάζεται να μετακομίσει στην εξοχή. Το καινούριο σπίτι δεν αρέσει ιδιαίτερα στο Bruno, αντιθέτως με την αδερφή του τη Gretel, διότι δεν είναι κοντά στους φίλους του και δεν έχει τι να κάνει όλη μέρα. Από το παράθυρο του δωματίου του αχνοφαίνεται ένα "αγρόκτημα" και αποφασίζει να εξερευνήσει το μέρος και να γνωρίσει τα παιδιά, με τις ριγέ πιτζάμες, που μένουν εκεί. Κατά την πρώτη του απόπειρα, τον βλέπει η μητέρα του να κατευθύνεται προς τα εκεί και του λέει πως απαγορεύεται να παίζει από εκείνη την πλευρά, διότι εκεί υπάρχουν παιδιά "διαφορετικά, παράξενα". Σύντομα μαθαίνουμε πως το "αγρόκτημα" που είδε ο Bruno είναι το Άουσβιτς, το γνωστό στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων και πως ο πατέρας του Bruno έχει αρχηγική θέση στη λειτουργία του. O Bruno πάντως δεν παραιτείται και μια μέρα που λέιπουν οι γονείς του καταφέρνει να φτάσει μέχρι το στρατόπεδο και πίσω απ' το συρματόπλεγμα γνωρίζει ένα Εβραιόπουλο, τον Shmuel, με τον οποίο αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία. Με το συρματόπλεγμα ανάμεσά τους, τα δύο παιδιά προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να παίξουν και να καταλάβουν τι σημαίνουν όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται μέσα στο στρατόπεδο και οι ανεξήγητες εξαφανίσεις των Εβραίων που ζουν μέσα σ' αυτό, στους οποίους ανήκουν και μερικοί συγγνενείς του Shmuel.


Η ταινία είναι γενικά σοκαριστική γιατί βλέπει κανείς τη φριχτή μεταχείριση των Εβραίων μέσα απ' τα μάτια δυο παιδιών που ανήκουν σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Συχνά αναφέρεται πως υπάρχει μια φριχτή μυρωδιά στην ατμόσφαιρα όταν στον ουρανό φαίνεται ο μεγάλος, πυκνός, μάυρος καπνός που έρχεται απ' το στρατόπεδο και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους βασανιστήρια λαμβάνουν χώρα εκεί μέσα. Το τρομερό, αυτό που με σόκαρε δηλαδή εμένα, είναι το πόση παραπληροφόρηση υπήρχε και πως παρούσιαζε την κατάσταση στους Γερμανούς πολίτες το κράτος. Χαρακτηριστικά υπάρχει μια σκηνή στην ταινία, όπου τα δύο αδέρφια κάνουν μάθημα στο σπίτι με το δάσκαλό τους και διαβάζουν ένα κείμενο στο οποίο "ο Εβραίος" είναι απειλή για το γερμανικό κράτος, είναι κακός, ύπουλος κι επικινδύνος και ο Bruno ακούγοντας αυτά φέρνει στο μυαλό το φίλο του τον Shmuel προσπαθώντας να ταυτίσει αυτά που ακούει με αυτά που έχει βιώσει μαζί του και προβλήματίζεται γιατί δε μπορεί. Επίσης υπάρχει ακόμα μια σκηνή, στην οποία προβάλλεται ένα ενημερωτικό βίντεο σε διάφορους στρατιωτικούς για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο οποίο προβάλλονται σκηνές στις οποίες τα στρατόπεδα είναι χώροι χαράς και διασκέδασης, "όπου ο κάθε Εβραίος μπορεί να αναπτύξει τα χόμπι και τις δεξιότητές του".
Η ταινία έχει καθηλωτικό τέλος, το οποίο δε θα αναφέρω εδώ, γιατί αξίζει να δείτε την ταινία. Με σόκαρε όμως ειδικά η σκηνή όπου ο Bruno κρατά το χέρι του Shmuel. Στο βιβλίο η σκηνή αυτή ακολουθείται από τα εξής λόγια του Bruno:


«Λυπάμαι που δεν βρήκαμε τον μπαμπά σου και λυπάμαι που δεν καταφέραμε να παίξουμε, όταν όμως έρθεις στο Βερολίνο, θα το κάνουμε. Και θα σου γνωρίσω τους φίλους μου», είπε ο Bruno.
Κοίταξε κάτω κι έκανε κάτι που δεν ήταν του χαρακτήρα του: έπιασε το λεπτοκαμωμένο χέρι του Shmuel και το έσφιξε γερά. «Εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, Shmuel», είπε. «Ο καλύτερός μου φίλος για πάντα».

Μια ταινία "για τα όρια της αθωότητας και το μεγαλείο της ανθρωπιάς" όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.

Άχρηστο σχόλιο:  Φοβερή μουσική, ιδανική για την ταινία, μουσική που σπάει νεύρα με την καλή έννοια. Πανέμορφη η Vera Farmiga, τρομερά όμορφα κι εκφραστικά τα μάτια του Asa Butterfield.


21.5.11

4. Psycho Ι

Το γυρίσαμε στα κλασσικά λοιπόν. Τελειώνουν οι Πανελλήνιες και γυρνάμε στις καλές παλιές συνήθειες: διάβασμα βιβλίων, παρακολούθηση ταινιών, συναυλίες - μουσική - νέα ακούσματα, θάλασσα, εκδρομές, βόλτες, ΥΠΝΟΣ.
Αλλά εδώ ας επικεντρωθούμε στα τρία πρώτα κατά κύριο λόγο. Λοιπόν είδα προχτές το Psycho II και με αφορμή αυτό αποφάσισα να γράψω για το I κυρίως, μιας και αυτό μου άρεσε περισσότερο. Επίσης ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο της Meg Rosoff το  Just in Case, του οποίου ο τίτλος είναι λογοπαίγνιο του ονομάτος του πρωταγωνιστή τον οποίο και, όπως φαντάζομαι μαντέψατε, λένε Justin Case. Επίσης έτυχε χτες να ανακαλύψω ένα νέο συγκρότημα, όχι τυχαία και από μόνη μου βέβαια, το ακούγαμε στο σπίτι ενός φίλου, τους The Kills. Πολύ ωραίοι και ετοιμάζομαι να παραγγείλω το cd και να συνεχίσω τη συλλογή μου που είχε μείνει στάσιμη για λίγο καιρό. Το βιβλίο και το cd λοιπόν θα αναλυθούν σε επερχόμενο post καθώς πρέπει πρώτα να διαβάσω το βιβλίο και να ακούσω το cd αντιστοίχως.

Μετά από αυτόν τον μικρούλικο πρόλογο θα έλεγε κανείς, νομίζω ήρθε η ώρα να μπούμε στο ζουμί του post.

4. Psycho I

Σενάριο Joseph Stefano βασισμένο σε νουβέλα (1959) του Robert Bloch και σκηνοθεσία απ' τον ένα και μοναδικό: Alfred Hitchcock. Γυρισμένη το 1960, η αυθεντική, και ψηφισμένη το 2006 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγο ως η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών.

 
Βρισκόμαστε λοιπόν στο Φοινιξ της Αριζόνα και βλέπουμε την απεγνωσμένη Μarion Crane (Janet Leigh) η οποία δεν έχει λέφτα για να παντρευτεί με τον αγαπημένο της Sam Loomis (John Gavin) και κλέβει 40.000 δολάρια από το αφεντικό της, μαζεύει τα πράγματά της και φέυγει από την πόλη. Αρχικά λοιπόν μου δημιουργήθηκε η εντύπωση, μιας και δεν είχα ενημερωθεί για το story της ταινίας, πως η psycho θα ήταν η Marion η οποία θα είχε παντού την εντύπωση πως την κυνηγάνε και δε θα ηρεμούσε ποτέ. Και εκεί λοιπόν γίνεται η ανατροπή. Έχει πιάσει καταρρακτώσης βροχή και η Marion σταματάει σε ένα μοτέλ πάνω στην παλιά εθνική οδό, ξεχασμένο απ'το Θεό και σχεδόν εγκαταλειμμένο. Εκεί γνωρίζει τον Norman Bates (Antony Perkins) στον οποίο ανήκει το μοτέλ και ζει στο σπίτι δίπλα στο μοτέλ με την άρρωστη μητέρα του. Ο Norman της προσφέρει φαγητό, της προτείνει να δειπνήσει μαζί του, και εκείνη δέχεται παρότι τον ακούει να τσακώνεται με τη μητέρα του για την παρουσία της. Βρίσκονται στο δωματιάκι της υπηρεσίας λοιπόν που βρίσκεται πίσω από τη ρεσεψιόν του μοτέλ και συζητούν και εκεί ο Norman λέει το εξής τρομερό το οποίο μου έμεινε πάρα πολύ από όλη την ταινία:

 Norman Bates: We're all in our private traps, clamped in them, and none of us can ever get out. We scratch and we claw, but only at the air, only at each other, and for all of it, we never budge an inch. Well, I was born into mine but I don't mind it anymore. Or I do and I just say I don't.


 
Έπειτα η Marion πηγαίνει στο δωμάτιό της και αποφασίζει να κάνει ένα ντουζ. Και κάπως έτσι ξεκινά η όλη παράνοια, αφού η Marion δολοφονείται από μία γυναικεία φιγούρα που υποθέτουμε ότι είναι η άρρωστη μητέρα του Norman, η οποία εξαρχής δεν ενέκρινε την παρουσία της.
Παράλληλα έχει ξεκίνησει έρευνα από τον ντεντέκτιβ Milton Arbogast (Martin Balsam) για την εξαφάνιση της Marion μαζί με τα λεφτά (ωστόσο μετά που είδα την ταινία έλεγα όλη μέρα στο μυαλό μου: Arbogast, Arbogast, Arbogast. Πόρρωση να προφέρεις αυτό το όνομα). Ο Arbogast ερευνά λοιπόν την υπόθεση και κάποια στιγμή καταλήγει στο μοτέλ όπου ο Νorman, προσπαθώντας να προστατέψει τη μητέρα του, ισχυρίζεται πως η Marion έμεινε μια νύχτα στο μοτέλ και μετά έφυγε...


Εμβόλιμα λοιπόν είπα τι μου έμεινε από όλη την ταινία, η φράση εκείνη του Norman, κι έρχομαι εδώ να προσθέσω και το δολοφονικό του βλέμμα στο τέλος της ταινίας το οποίο χαρακτηρίζεται ένα από τα πιο δολοφονικά.

Επίσης η σκηνοθεσία του Hitchcock, τι να πω, πραγματικά δεν έχω λόγια, εκπληκτική. Εκείνη την εποχή η ταινία αυτή πρέπει να ήταν πραγματικά ταινία τρόμου. Επίσης είναι τόσo περίτεχνα γυρισμένη, που δεν παρουσιάζει στο θεατή σκηνές βίας παρά τα στηγερά εγκλήματα που διαπράττωνται, μόνο απλό και καθαρό τρόμο. Κι αυτό νομίζω είναι το φοβερό. Σκέφτομαι ακόμα πως η ταινία αυτή εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν καινοτομία, γιατί δείχνει τον τρόπο σκέψης ενός ψυχικά διαταραγμένου ατόμου, τις αντιδράσεις του και το πόσο περίεργα παιχνίδια μας παίζει το μυαλό μας. Όπως είπε και ο Norman: We're all in our private traps, clamped in them and none of us can ever out. Άλλωστε είναι αλήθεια πως συχνά χτίζουμε φυλακές και τείχη από μόνοι μας στον ίδιο τον εαυτό μας. Τουλάχιστον ας ελπίσουμε πως δε θα καταλήξουμε όλοι σαν τον Norman (αυτό ήταν χιούμορ και καλά. :P ).

Κάπου εδώ τελειώνει τούτο το μικρό άρθρο. Και θα επιστρέψω με ένα μικρότερο από Τρίτη και μετά, που τελειώνουν οι Πανελλήνιες. Χημεία τελευταίο μάθημα, θέλω 20, ελπίζω να γράψω ένα 19. Πρέπει! Γι' αυτό διάβασμα και επανέρχομαι δριμύτερη!
Adios amigos!

(πάρ'τε και το trailer της ταινίας)

6.5.11

It turned out to be a Harry Potter - article

Well, I was about to write about Daren Aronofsky but I don't think the time is right. And that's because I've been watching Harry Potter and the Goblet of Fire for the last two and a half hours so I don't think I can deal with this article right now. I know I promised but..I still have the movie in my mind. 
One day I want to talk about Harry Potter's books and all these messages that come throught them. About friendship, about love, which are above all. As far as the movie is concerned, all parts are fantastic, but I think I like better the fourth and sixth maybe? Maybe. Hm. I think that after all, they're all awesome. And their music too. But the books come first as always. And I think all seven are my favourite of all times. And what Rowling has created is amazing. All this hidden world and abillities and places. There are times that I'm thinking how on earth she created all these names, how she dealed with the story without making it not even a little boring. It's brilliant. She's brilliant actually. And what would we do if Harry Potter didn't exist? I mean seriously. As a friend said " I would be another man." Well, me too. Absolutely.
But I really don't have enough time now to write about Harry Potter as I wanted, so this short article ends here. And I don't think tomorrow is a good day for Aronofsky because I have so much to study. So maybe on Saturday. 
(writing in English wasn't as easy as I expected, because many times while I was writing in English, I started tipping a word in German and that confused things a little bit. I think that's because I have used German so much the last three years. So, excuse me for any mistakes dear followers.)
Well, enough for tonight. I'm not saying anything interesting anyway.



5.5.11

Ενημερωτικό

Γεια σας αγαπητοί followers! Λοιπόν, πλέον εκτός από ταινίες, συγκροτήματα και βιβλία, για τα οποία θα ξεκινήσω να γράφω συστηματικά μετά τις Πανελλήνιες, τώρα που έχω λίγο χρόνο θα γράφω για κάτι που θα μου παίρνει λιγότερη ώρα. Οπότε με αφορμή μια λίστα που έφτιαξα με "100 things I wanna do before I die" αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω για σκηνοθέτες και ηθοποιούς καθώς και τις ταινίες που έχουν κάνει ή στις οποίες έχουν παίξει αντίστοιχα. Γιατί στη λίστα μου έχω γράψει να μάθω τα ονόματα 200 ηθοποιών και 50 σκηνοθετών καθώς και ό,τι έχουν κάνει και γενικά πράγματα γι' αυτούς. Και ανακάλυψα πως ό,τι έχω γράψει μέχρι τώρα πως θέλω να κάνω πριν πεθάνω, περιέχει τη φράση "να μάθω". Θέλω να μάθω πολλά πράγματα όπως διαπίστωσα. Ας πούμε θέλω να μάθω γεωγραφία, διότι πάντα ήμουν αγεωγράφητη και ιστορία γιατί πάντα ήμουν ανιστόριτη και είναι απαράδεκτο. Λοιπόν όπως είπα, αυτό θα κάνω από δω και στο εξής μισή ώρα κάθε βράδυ πριν πάω για ύπνο, θα γράφω ένα μικρό άρθρο, μήπως κι έτσι καταφέρω να κουράσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ πιο εύκολα. Άλλο κι αυτό. Δε μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα πια από το άγχος. Πω. Έμεινε μια βδομάδα ακριβώς. Τέτοια ώρα σε μια βδομάδα, 12.40, θα έχω τελειώσει με την Έκθεση. Πφ. Anyway. Τώρα πάω να διαβάσω Μαθηματικά (-.-). Θα γράψω το βράδυ για τον Arronofsky.
Α. και κάτι άλλο! Θα κάνω μια απόπειρα να γράφω στα Αγγλικά, για να μπορούν περισσότεροι να διαβάσουν τα άρθρα, γιατί έχω κατά καιρούς και αναγνώστες απ' το εξωτερικό! :) Αλλά και για να γίνει πιο γνωστό το blog. Χμ! Αυτά λοιπόν.
Adios!

3.5.11

2. The Drums!


Mα λοιπόν εντάξει, τους έχω λατρέψει! Μα είναι τέλειοι; Τέλειοι; Είναι, τέλος. Φοβερή μουσική, φοβερά video clips, φοβερός ο Jonathan Pierce.



Τέλειος, τέλειος! Νομίζω επαναλαμβάνομαι απείρως (αν υπάρχει τέτοιο επίρρημα). Και θέλω όσο τίποτα να γράψω γι' αυτούς αλλα ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ. Εκνευρίζομαι με τις Πανελλήνιες.
Τέλος πάντων. Θα γράψω γι' αυτούς κανονικά μιααα μέρα μετά τις εξετάσεις. Προς το παρόν να πω μόνο ότι το συγκρότημα αποτελείται από τους Jonathan Pierce, Jacob Graham, Connor Hanwick και είχαν και έναν ντράμερ ο οποίος έφυγε(?) τον Adam Kessler.


Μα δες τους! Πφ. Έναν δίσκο έχουν βγάλει, τον οποίο πρόκειται να αποχτήσω σύντομα(αν και τον κατέβασα κιόλας απ' το ίντερνετ, αλλά θέλω και το cd. Α, ναι. Ξεκίνησα συλλογή. 3 μέχρι στιγμής.) Ο δίσκος λέγεται The Drums, κυκλοφόρησε το 2010 και έχει - ας χρησιμοποιήσω άλλο επίθετο - φοβερά(!) τραγούδια. Τους ακούω όλη μέρα από προχτές νομίζω κι έχω κολλήσει κυρίως με το Forever & Ever Amen, με το Down by the Water και το Me and The Moon.


(καλά, εδώ είναι τέλειος μιλάμε)


Και επίσης βλέπω το video clip του Forever & Ever Amen συ-νε-χει-α γιατί είναι τέλειο και γιατί μου φτιάχνει τόσο πολύ τη διάθεση! Νομίζω από αυτό το video clip ερωτεύτηκα τον Jonathan.




Aαχ. Έρωτας, έρωτας. Πρέπει να το παραδεχτώ πλέον ότι μ' αρέσουν οι ξανθοί. Κρίμα, κρίμα. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια πια. Πρέπει να την αποδεχτώ. H αλήθεια είναι πως χορεύει κάπως περίεργα και κουνιέται κάπως και φοβάμαι μήπως είναι γκέι και αυτός(!), αλλά σιγά! Και τι έγινε; Μήπως θα τον γνωρίσω από κοντά ποτέ; (όχι δυστυχώς). Οπότε μπορεί να συνεχίσει να μου αρέσει ό,τι κι αν είναι. (επίσης δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι..το μόνο κακό είναι ότι πάντα οι πιο ωραίοι καταλήγουν να είναι ομοφυλόφιλοι. Αλλά τι να κάνεις. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του κι είναι σεβαστές.)



(πολυλογώ γιατί ήθελα να βάλω κι άλλη φωτογραφία)



Λοιπόν αν πρέπει να ψηφίσω συγκρότημα της χρονιάς για μένα είναι αυτοί. Και τώρα εγώ θα φύγει. Διάβασμα! Και Drums στα ακουστικά βεβαίως, βεβαίως. Go!



Ανέβα καλό μου βίντεο! - δε μ' ακούει και πολύ η αλήθεια είναι -
But I have to go right now so, απλά ανεβάζω τα λινκς των τραγουδιών και ακούστε τα if you want of course. 


So adios και ακολουθούν οι στίχοι του Down by the Water γιατί μ' αρέσουν πάρα πολύ.
Down By the Water

if you fall asleep down by the water
baby i'll carry you, all the way home
if you fall asleep down by the water

baby i'll carry you, all the way home


everybody's gotta love someone

but i just wanna love you dear

everybody's gotta feel something

but i just want to be with you, my dear


i know it's hard

i know it's hard
i know it's hard
to be in this position


if they stop loving you
i won't stop loving you
if they stop needing you
i'll still need you, my dear

if you fall asleep down by the water

baby i'll carry you, all the way home
if you fall asleep down by the water

baby i'll carry you, all the way home

you've gotta believe me
when i say
when i sa
y the word forever
and whatever comes your way
oh we'll still be together

i know it's hard

i know it's hard
but i understand you,
just take my hand


if you fall asleep down by the water

baby i'll carry you, all the way home
if you fall asleep down by the water

baby i'll carry you, all the way home

19.4.11

Λοιπόν έχω δει τρεις ταινίες αυτές τις μέρες. Μία κάθε βράδυ. Βασικά κατάλαβα ότι με βοηθάει πολύ στο να κοιμηθώ εύκολα μετά και δεδομένου ότι αντιμετωπίζω κάτι προβληματάκια τελευταία με τον ύπνο λόγω άγχους, αποφάσισα να ακολουθήσω αυτή τη μέθοδο. Κι είναι κι ένας καλός τρόπος για να δω πολλές ταινίες.

3. If Only

Κυκλοφόρησε το 2004 και πρόκειται για ρομαντική ταινία και πριν προλάβετε να αποχωρήσετε, αφήστε με να σας πω, ότι είναι από εκείνες τις ρομαντικές ταινίες που αξίζουν. Και πιστέψτε με, έχω δει πολλές ρομαντικές που δεεεν άξιζαν. Όμως κατά τη γνώμη μου αυτή περνάει πολλά μηνύματα. Ταραταταααα λοιπόν:




Βρισκόμαστε στο Λονδίνο και παρακολουθούμε τη ζωή της Samantha Andrews (Jennifer Love Hewitt) και του Ian Wyndham (Paul Nickolls) οι οποίοι είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι, με μια συνηθισμένη καθημερινότητα. Και ναα το πρόβλημα. Η καθημερινότητα λοιπόν και οι γρήγοροι ρυθμοί που πρέπει να ακολουθούμε συνεχώς.


Ο Ian είναι γενετιστής και δουλέυει σε μια εταιρία που ασχολείται με τη Βιοτεχνολόγια και έχει μια πολύ σημαντική σύσκεψη. Το μυαλό του λοιπόν είναι συνέχεια σ' αυτό, είναι τελείως απορροφημένος και δε δίνει καμία σημασία στη Sam. Την ίδια μέρα με τη σύσκεψη είναι και το ρεσιτάλ αποφοίτησης από τη σχολή Μουσικών Σπουδών στην οποία φοιτά η Sam. Μετά το ρεσιτάλ, βγαίνουν για φαγητό και η Sam λέει στον Ian να την ακολουθήσει στο Οχάιο, στο γάμο της μητέρας της, εκείνος όμως λόγω δουλειάς δε μπορεί. Τότε εκείνη του λέει να χωρίσουν και φέυγει από το ρεστοράν. Ο Ian τρέχει πίσω της και την προλαβαίνει την ώρα που μπαίνει στο ταξί. Τελικά δε μπαίνει μέσα μαζί της κι η Sam φέυγει μόνη της. Λίγα μέτρα παρακάτω όμως συμβαίνει ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και η Sam σκοτώνεται.
Το επόμενο πρωί παρόλα αυτά, ο Ian ξυπνά και τη βρίσκει στο κρεβάτι δίπλα του. Αρχικά, νομίζει πως ήταν απλά ένας εφιάλτης όμως μετά καταλαβαίνει πως ζει την ίδια μέρα δεύτερη φορά, έχοντας την ευκαιρία ίσως να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτά που θα συμβούν.




Αποφασίζει λοιπόν να της δείξει όλα αυτά που αισθάνεται γι' αυτήν, πράγματα που μέχρι τώρα δεν είχε το χρόνο να της πει, να περάσει λίγο χρόνο μαζί της, να της μιλήσει για τον εαυτό του, έχοντας δεχτεί πως στο τέλος τη μέρας θα τη χάσει..

Λοιπόν εντάξει, το σενάριο δεν ήταν κάτι πρωτότυπο. Μου θύμησε λίγο την Εμμονή, όπου έπαιζε η Sandra Bullok. 'Ομως η Εμμονή κυκλοφόρησε το 2008 οπότε υποθέτω πως η Εμμονή θα έπρεπε να μου θυμίζει το If only. Μάλλον τις είδα με λίγο λάθος σειρά. Τέλος πάντων. Η Εμμονή ήταν θρίλερ, ενώ το If only προσπάθησε νομίζω να περάσει τα μηνύματα που προανέφερα. Είναι άλλωστε γεγονός πως τις περισσότερες φορές εκτιμούμε κάτι, αφού το έχουμε χάσει και τότε αντιλαμβανόμαστε πως είχαμε να πούμε πράγματα που ποτέ δεν είπαμε και πλέον δε μπορούμε να πούμε. Απλά με έκανε να τα καταλάβω αυτά κι ελπίζω κι εσάς αν αποφασίσετε να τη δείτε. Και δε τη συνιστώ μόνο σε αυτούς που τους αρέσουν τα ρομάντζα. Κατά τη γνώμη μου ήταν μια πολύ καλή ταινία, με εξαίρετη μουσική και σκηνοθεσία, η οποία είναι του Gil Junger. Αξίζει. (και στις άλλες το ίδιο έχω πει βέβαια. Ίσως φταίει που και οι τρεις ήταν καλές). Και προσωπικά λάτρεψα και τον Paul Nickolls. Nαι, ναι.

- a few minutes before the second day ends -
Ian: What I've learned from you; Every choice I've made was different and my life has completely changed. And I learned that if you do that, then you're living your life fully. It doesn't matter if you have five minutes or fifty years. Samantha if not for today, if not for you, I would have never known love at all. So thank you for being the person who taught me to love ... and to be loved.


..Και εν τέλει, ίσως να μη μπορείς να κάνεις κατι για να μην τελειώσει, μπορείς όμως να αλλάξεις τον τρόπο που τελειώνει. Και νομίζω αυτό είναι που κάνει τη διαφορά.


Samantha: You know, that stuff's out of your control. The only things you can control are your own choices.